วันอาทิตย์ที่ 17 มีนาคม 2013 อ่าน: สดุดี 12 ขอให้ถ้อยคำจากปากของข้าพระองค์ และการรำพึงภาวนาในจิตใจ เป็นที่โปรดปรานในสายพระเนตรของพระองค์เถิด – สดุดี 19:14 อ่านพระคัมภีร์ภายใน 1 ปี: เฉลยธรรมบัญญัติ 30-31, มาระโก 15:1-25 ความแตกต่างระหว่างการชมเชยและการป้อยอมักจะอยู่ที่แรงจูงใจ การชมเชยเป็นการแสดงความชื่นชมอย่างจริงใจ ต่อคุณลักษณะหรือการกระทำที่เห็นในตัวผู้อื่น แต่เป้าหมายของการป้อยอ คือเพื่อผลประโยชน์ของตนเองโดยทำให้ผู้อื่นชื่นชอบ การชมเชยเป็นการให้กำลังใจ แต่การป้อยอเป็นการพยายามควบคุม ในสดุดี 12 ดาวิดคร่ำครวญถึงชุมชนที่ธรร-มิกชนและคนสุจริตหายไป และแทนที่ด้วยผู้คนที่กล่าวคำมุสา “ด้วยริมฝีปากที่ป้อยอและสองใจ” (สดุดี 12:2) พวกเขากล่าวว่า “ด้วยลิ้นของเรา ริมฝีปากของเราเป็นฝ่ายเรา ใครจะเป็นนายเรา” (สดุดี 12:4) คำถามที่ว่า “ใครเป็นนายริมฝีปากของฉัน” เป็นคำถามที่ดีที่จะถามตัวเราเอง เมื่อถูกทดลองให้ใช้คำยกยอที่ไม่จริงใจ เพื่อให้ได้สิ่งที่เราต้องการ ถ้าริมฝีปากเป็นของผม ผมก็จะพูดอะไรก็ได้ที่ผมพอใจ แต่ถ้าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นนายเหนือริมฝีปากของผม คำพูดของผมก็จะเป็นกระจกสะท้อนพระดำรัสของพระองค์ ซึ่งผู้เขียนสดุดีบรรยายไว้ว่าเป็น“พระดำรัสที่บริสุทธิ์ เป็นเหมือนเงินหลอมให้บริสุทธิ์ในเตาไฟบนแผ่นดินแล้วถึงเจ็ดครั้ง” (สดุดี 12:6) บางทีวิธีการที่ดีที่จะสำแดงว่า ใครคือนายเหนือริมฝีปากของเรา [...]
↧